Bazen

Bazen düşünüyorum da bu cocuklar büyüdüklerinde nasıl birer insan haline gelecekler, neye benzeyecekler? Hayatları nasıl olacak? Ben veya biz yanlarında olacak miyiz? Mesela liseye gittiklerinde eve üstleri basları pislenmis kravatları dağılmış ama sacların jolesi bozulmamış gelecekler mı? Kızlarla takilip onlara hediyeler alacaklar mı? Sivilceli ve bıyıkları yeni yeni terleyen gür sesli ergen halleri neye benzeyecek? İlk kız arkadaşları ilk ayrılıkları kitapları bilgisayarları stajları konuşmaları giyinisleri her seylerini merak ediyorum. Hem hic büyümesinler istiyorum hem de bir an önce büyüsünler istiyorum!

Çocuk sahibi değilim ama olsam yine aynı şeyleri düşünürdüm. Şu anda beslenmesinde giyinmesinde vb. bana muhtaç olan bu şey (yani cocuk!) büyüdüğü zaman kendi beslenecek, kendi seçtiklerini giyecek, kendi seçtiği insanlarla ilişki kuracak kısaca bir birey haline gelecek. O zaman beni neler bekleyecek? Nelerle karşılaşacağım? neler yapmalıyım? nasıl davranmalıyım? şimdi kreşe onu bırakırken veya sevdiği çorbayı yaparken sevinen beni öpen veya aldığım oyuncağı görünce havalara uçan bu çocuklar büyüdüklerinde bu kadar kolay mutlu olmayacaklar. Başka şeyler arayacaklar. nasıl hazırlıklı olmalıyım? bunları dusunmeyen ana baba olmaz olamaz. cocugumuz ıcın calısıyoruz kopekler gıbı dıyenlere uyuz oluyorum. senın o cocugu okutman yetmez. ondan yaratacagın bırey ıcın de ahlakı anlamda calısmalısın.

hem çocuk dediğin o kadar güzel bir şey ki. Anne baba olmak dünyanın en berbat şeyi o ayrı.Bakıp büyüttüğün binlerce emek ve fedakarlıkla büyüttüğün evladın yeri geliyor sana bağırıyor seni dinlemiyor bazen sana psikolojik ve fiziksel şiddet uyguluyor. ne kadar acı. ama cocuk buyuyene kadar harika bir şey bence. senin ve çevrenin şekillendirdiği bir kil sanki. o kilden neler yaratacağın sana bağlı. sen o kile sevgi saygı sevinç neşe emek katarsan bir sanat eseri yaratıyorsun. ama o kile bıkkınlık, bezginlik, dayak, küfür katıyorsan, hayatın acısını o kücücük yavrudan cıkarıyorsan yarattıgın sey senin kopyan oluyor. o da bıkıyor hayatından. o da dayak atıyor evladına.

bence dedeler, ananeler veya babaneler torunlarına iyi bakmalılar. evlatlarınızın kendı cocuklarına davranısları sızın eseriniz. siz evladınızı zayıf not alınca doverseniz, yemegı begenmeyıp iğk iğrenc deyıp cope atarsanız, sukretmeyı degıl yetınmemeyı ogretırsenız, gecım derdı olsun baska dertler olsun her sıkıntıyı cocuga yansıtırsanız o da evlatlarına aynısını yapacaktır. bu bir kural gibi. bazen de davranısları kotu anne ve babalardan harıka evlatlar cıkıyor. onlar kendı anne babalarına benzememek ıcın ıyı bırer ebebeyn olmak ıcın calısıyorlar. takdır edılesı bır tutum.

bızım yavrularımız cok sukur ıyı sekılde bakılıyorlar, sevılıyorlar, mutlu cocuklar onlar. cocuk aldıgınız montun burberry olmasına bakmıyor, gap sweatshırt gıymese de olur onun ıcın. o sadece sızın sevgınızı ıstıyor. unutmamak lazım. hatırlamak lazım. kolay degıl hayat hengamesınde ama cocugun sevgıyle neseyle buyudugunu fılızlendıgını unutmamak lazım.